Wniosek o wydanie, wyroku przez TSUE w sprawie C-212/20 zgłosił Sąd Rejonowy dla Warszawy‑Woli w Warszawie. Spór dotyczył konsumenta walczącego z bankiem Raiffeisen. Sąd podczas rozpoznawania sporu miał wątpliwości interpretacyjne dotyczące słynnej już dyrektywy 93/13. Dyrektywa ta, w dużym skrócie, dotyczy ochrony konsumentów w umowach z profesjonalistami (w tym bankami). 

Sąd zwrócił się do Trybunału z następującymi pytaniami:

1. Czy w świetle art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 5 dyrektywy [93/93] oraz jej motywów, przewidujących obowiązek sporządzania umowy prostym i zrozumiałym językiem oraz konieczność interpretowania wątpliwości na korzyść konsumenta, zapis umowy określający kurs kupna i sprzedaży waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego kursem waluty obcej musi być sformułowany w sposób jednoznaczny, tj. tak, aby kredytobiorca/konsument mógł samodzielne określić ten kurs w danym dniu, czy też w świetle rodzaju umowy, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ww. dyrektywy, długoterminowego (kilkudziesięcioletniego) charakteru umowy oraz faktu, iż wysokość waluty obcej podlega ciągłym (w każdej chwili) zmianom, możliwe jest sformułowanie postanowienia umownego w sposób ogólniejszy, a mianowicie odnoszący się do rynkowej wysokości waluty obcej, uniemożliwiający wprowadzenie znaczącej nierównowagi stron w zakresie praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta w rozumieniu art. 3 ust. 1 ww. dyrektywy?

2. W razie pozytywnej odpowiedzi na [pytanie] pierwsze: czy w świetle art. 5 dyrektywy [93/13] oraz jej motywów możliwa jest interpretacja zapisu umownego dotyczącego określania przez kredytodawcę (bank) kursu kupna i sprzedaży waluty obcej w ten sposób, aby rozstrzygnąć wątpliwości umowne na korzyść konsumenta i przyjąć, że umowa określa kursy kupna i sprzedaży waluty obcej nie w sposób dowolny, lecz wolnorynkowy, zwłaszcza w sytuacji, gdy obie strony tak samo rozumiały zapisy umowne określające kurs kupna i sprzedaży waluty obcej bądź kredytobiorca/konsument nie był zainteresowany kwestionowanym postanowieniem umownym w czasie zawarcia umowy i jej wykonywania, w tym nie zaznajomił się z treścią umowy w chwili jej zawarcia i przez cały czas jej trwania?”.

Przekładając powyższe na prosty język… Pytanie nr 1: Czy postanowienia określające kurs kupna i kurs sprzedaży waluty obcej, powinno być skonstruowane w ten sposób, że konsument powinien mieć możliwość samodzielnego określenia tego kursu czy można jednak bez uszczerbku dla praw konsumenta pozostawić bankom możliwość określania ceny rynkowej waluty? Pytanie nr 2: Jeżeli klient w momencie zawarcia umowy nie kwestionował postanowień dot. kursów określanych przez bank w tabeli, ba nawet nie zapoznał się z nimi. To czy można taką sytuację intepretować (w świetle przepisów konsumenckich) w ten sposób, że klient wyraził zgodę na określenie kursu przez bank w sposób „rynkowy”?